Ksawery 

Nie wiem, czy wyznać, raz dwa trzy cztery,

Bo może przyznać mi nie wypada,

Spotkał się ze mną pewien Ksawery,

Od stóp do głowy ciało me badał

A przy tym gadał…

Miętolił z werwą,  wył i podrzucał,

Dziki, gwałtowny, nieujarzmiony,

W pozornej ciszy na śniegu kucał

To bezlitośnie smagał perony

Gość nawiedzony

Kurzył i dmuchał, jak paw się puszył,

Światu pokazać chciał męską grację,

Gdy tylko pociąg z peronu ruszył..

Zerwał "a" trakcję

Takie atrakcje

Zanim zawitał,  już wszystkie stacje

Głosiły: facet to zjawiskowy

I założyły ogromną frakcję,

Zbudować chciały schron atomowy,

Baranie głowy

Ksawery Orkan jeszcze całusa

Posłał czułego na pożegnanie,

Gdzieś w otchłań nieba szybko dał susa,

Pozostawiając  mnie w dziwnym stanie

Jak po orkanie…

I tylko słowa krążą jak ptaki,

co z gniazda myśli wyszły niezdarnie:

„Miał być Ksawery nie byle jaki,

tymczasem chłopak dmuchał niezdarnie”

Marnie, oj marnie…

Cóż znaczy sława, piar nienaganny,

Która wyprzedza człeka o krok,

Na Ksawerego czekały panny,

Teraz zapomną nim minie rok…

W bok skok…

                                                         /swojana/