Dogorywając w swym gospodarstwie (influenca) zastanawiam się nad zmierzchem
sztuki epistolarnej. Kiedyś święciła ona niebywałe sukcesy, czy to w
oficjalnej wymianie koniecznych informacji (z zachowaniem wszelkich
form grzecznościowych), czy też w nieoficjalnej, między małżonkami,
kochankami, rodzeństwem. Ta druga równie zmyślnie operowała
grzecznościowymi zwrotami, choć w rzeczy samej przesyconymi nieco
akcentami emocjonalnymi jak: "ślę gorące uściski", czy "całuję Twe
słodkie rączęta, Anielko" lubo "nie mogę zaś doczekać, kiedyż to w
Twe oczęta spojrzę" "Kochający czule, Bodzio".
Jedyną
formą kontaktu listownego, który oferują nasze przebrzydłe czasy, są
listy z urzędu. Wydrukowane, do szpiku formalne, choć z obowiązkową
formułą pozdrowienia: "Pozdrowienia, Szef Działu Obsługi Klienta, Stefan
Nadolny. I czy ten Stefan rzeczywiście mnie pozdrawia?
Od
bliskich listów się nie dostaje. Nikt już nie pisze. Zakochani wysyłają
smsy lub czatują (na siebie też czasami). Na listy nikt nie czeka z
drżeniem serca, za wyjątkiem tych mających nadejść od komornika sądowego. A jak komornik
umrze, to i on przestanie pisać... (nie ma on żadnych znamion
nieśmiertelności, choć czasem stwarza takie pozory:). Gdyby jeszcze tak
pójść do więzienia..., ale i tu próżno szukać śladów dawnej sztuki.
W sklepach papierniczych poniewierają się jeszcze papeterie, kusząc niejednokrotnie wyszukanym wzornictwem (chroń mnie Panie, od stosowania angielskiego design'u). Wywołują one niezwykłe wrażenie luksusu dziwnie pomieszane z oślim osłupieniem (osioł to znane mi dobrze zwierzę). Chciałoby się pisać, ale próżno szukać warsztatu. Ręka odwykła, tematy omówione wyczerpująco. Zaledwie przed chwilą telefon komórkowy wylądował w kieszeni. Wszystko zostało powiedziane. Kropka postawiona. A archaiczne znaki polskiej kaligrafii? Słyszeliśmy o nich.
Nasze wnuki nie znajdą listów związanych jedwabną tasiemką
przesiąkniętych archaiczną czułością.
R.I.P
PS. Poczta Polska też "pagib". Tylko komornik jeszcze jakoś dycha:)
PS1.Parafrazując słynnego Wiliama*: "List, list, królestwo za list..."
*A horse! A horse! My kingdom for a horse! (William Shakespeare, Ryszard III)
Jak co roku wybrałyśmy się z Danasią, by tuż przed Północą trwać w nabożnym oczekiwaniu na cud. Mamy takie miejsce za organami na chórze, gdzie wyśpiewujemy pod niebiosa, czasem bez słów. Co z tego, że człek w swej naiwności wierzy, że tym razem zachowa należną powagę. Powaga odchodzi wraz z osobą Kuzyna Jacentego, który skutecznie rozprasza mroki bożonarodzeniowej nocy (synonim: Gwiazda Betlejemska). W tym roku na chórze wypatrzył dla Danasi kawalera. Jak wiadomo nie jest to łatwe... Coraz mniej żyjących kandydatów w wieku Danasi. Czy to w swej niespotykanej skromności lubo zapatrzeniu w cuda niebieskie, nie reflektowała, a szkoda! Miał ci on bowiem wystylizowaną grzywkę przypominającą jako żywo archaicznego idola nastolatek żyjącego w XX wieku, Limahla. Cóż, najgorszy przymus.
Będziemy szukać dalej. Podobno mężczyźni żyją
