Szkelety

 

List do Izy W.

O Blondyno, Ty co siedzisz z przodu, rozdziawiwszy biały uśmiech swój,

jesteś taką samą bellą jak za młodu, aż z zawiścią w duszy toczę bój.

A ta Czarna, co zza pleców kątem zerka, niby nie chce, na obiektyw brzydko klnie,

ale każda z nas przypuszcza -  gierka, błyśnie flesz, a ona pierwsza pręży się.

Wentka jako matka Wiki boska, co dojrzała macierzyństwem niby kłos,

oczy mruży, rzęsą trzepie tak powabnie,

mierzwi rudy z Kaszub  przywieziony świeżo włos.

Wreszcie Zydor- klasa wdzięk, uroda,  

nienaganny własny, lśniący zgryz

i choć nie jest wcale taka młoda, 

człowiek  wciąż by ją  pasjami  gryzł.

A ta starsza Pani z tyłu, ta  ponura, 

co radości w oku tyle "co napłakał kot", 

tej należy się od życia bura, bo w przeszłości niezły był z tej babci trzpiot.

Przezroczysta obok - to Hrabina,  każda z nas jej obraz nosi w duszy,

dziś dla innych widzów Diwa się wypina i Amora strzałą, czyjeś serce kruszy.

No, Blondyno, czarodziejko, trzpiotko,

pora skończyć poetycki wywód ten, 

zaśnij teraz w swym hotelu słodko, 

śnij o smacznym frankfurterku sen...:)

(swojana)