O Ghazim, któremu wypsnął się żart;)

W ogrodach dalekiej Grenady żył człowiek znany z tego, że nigdy nie żartował. Zwał się Ghazi.

Co dzień nad rzeką Darro rozbrzmiewał szczery śmiech ludzi darzących się nawzajem żartami, żarcikami. Unosił się w powietrzu i płynął z jej nurtami ku oceanom. Któregoś dnia, po przebudzeniu, mieszkańcy Ogrodów usłyszeli rześki głos dobiegający z chaty Ghaziego. Ghazi śmiał się niskim, tubalnym głosem, który przybierał na sile i poruszał listowiem delikatnych winorośli, marszczył fale rzeczne i kołysał rybackimi łódkami przycumowanymi u brzegów rzeki. 

- Co się stało, Ghazi? Co się stało? - pytali zadziwieni.

Ghazi śmiał się i śmiał, i nie mógł się zatrzymać. Machał tylko rękoma wykonując różne gesty, które jednak stawały się nieczytelne, bo kończyny poruszały się w niekontrolowanym rytmie.

W końcu Ghazi przemówił:

-No wypsnął mi się żart! Niesamowite!

Mieszkańcy Ogrodów zamarli! Żart? jak to możliwe, by Ghaziemu wyrwał się żart?! I o dziwo, nikt z obecnych nie odważył się zaśmiać. Wpatrywali się w mężczyznę w niemym osłupieniu.  Zazwyczaj śmiech jest zaraźliwy, ale tym razem okazał się mrożący. Niemożliwe, Ci, którzy każdy poranek budzili swoim śmiechem trwali teraz w milczeniu. Ghazi zaczął się śmiać na powrót, a jego głos stał się jeszcze donośniejszy i bardziej dźwięczny.

Jaki z tego morał?

Przyjdzie i na Ciebie czas, Człowieku:) Wyglądaj z nadzieją. Nie zasępiaj się! Słyszy się tu i ówdzie o uzdrawiającej mocy śmiechu!

 Na specjalne życzenie czytelnika, przygotowała swojanka.