O przyjacielu, który zawiódł, a ja nadal go ...

Buuu!

Utyskiwanie

Holenderko, holender, że przeklnę w te słowy,

Zaprzepaściłaś przyjaźń, co  trwała czas długi,

Teraz cierpię przez ciebie na ból  straszny głowy,

A na ciele tęczowe mam gdzieniegdzie smugi.

Po com ci ufała, bezwzględnie wierzyła,

Gdy mnie niosłaś zielnymi drogami przed siebie,

Zawsze byłaś  posłuszna, niezwykle też miła,

Teraz trudno mi mówić, żem jest w siódmym niebie.

I choć komórki pobite, ciało me zmarniało,

Wciąż za tobą tęsknię wielka okrutnico,

Nie porzucę Cię nigdy, choćby i bolało

Znów popędzę na tobie wrzeszczańską ulicą.

 /swojana/