Pępek świata

Straszliwą zostałam dziś zdjęta żałością,

żałością rozciągniętą, aż po krańce świata, 

bo wiedzę przyswoiłam, co mi w gardle ością,

że nie jestem przecie żadnym pępkiem świata! 

A pępkiem chciałabym bywać, bo rzecz jest to znana,

 że taki pępek świata, opływa w dostatki, 

 w komplementach, zachwytach byłabym kąpana,

 najmędrsze by się zdały najgłupsze me gadki.

Każde me westchnienie, każde me ziewnięcie,

poczytane by było za przednią nagrodę,

za wspaniałe i ważkie każde przedsięwzięcie,  

dostrzegano by w świecie zacną mą urodę...

A tak tęsknię tylko za pępka splendorem, 

co utkany z pychy i wielkiej próżności,

marzy mi się  być czasem pępkowym potworem, 

bez klasy, bez rasy, bożyszczem ludzkości.

Skąd o wielkości pustej w mej głowie marzenia?

Czy brzemię codzienności zastawia przynętę?

Atawizm jaki rajski mą wolę przemienia?

Ewa miała choć listek, mnie nie stać na puentę!

/swojana/