Retorycznie dla Danki*

Co mi powiesz, moja duszko,

że miłe Ci własne łóżko, 

że leżeć pragniesz w pościeli,

by inni Cię nie dojrzeli?

Że lubisz ten stan błogości,

gdy w puchu ogrzewasz kości,

w bezpiecznym, ciasnym półmroku,

że życie Ci solą w oku?

A co mi powiesz, kochana,

gdy wstajesz z samego rana,

że jesień smutkiem spowija

i czujesz się taka niczyja?

Że tracisz grunt pod nogami,

bo świat zagłusza dźwiękami,

wolisz posłuchać Mozarta?

Tyś mnie, a ja Ciebie warta!

A co mi szepniesz z wieczora,

że czujesz się taka chora, 

bo słów znów padło dziś tyle,

zniknęły niby motyle?

I sama nie wiesz, czy pytać

czy w słowa bajki się wczytać

i unieść w lepsze jej światy?

Ja właśnie tak..., a Ty?

 /swojana - poezja pisana w skmce/

*Danka (zwana w rodzinie Danasią) - ssak naczelny (na szczęście nie jest z rzędu waleni;) z rodziny Kielochowatych, zalicza się do ludzi rozumnych (przeważnie:) łac. homo sapiens. Posiada dość charakterystyczną puszkę mózgową, która umożliwia jej utrzymywanie wyprostowanej postawy ciała i dwunożny chód. Podobnie jak orangutany gromadzi wiedzę i przekazuje ją następnym pokoleniom (np. Baśce) Posługuje się echolokacją, wydając dźwięki (śmiech), które wabią samce tego samego gatunku. Śpi z jednym okiem otwartym jak delfiny.