Historia świerszcza

Świat jest pełen BARDZO POWAŻNYCH ludzi, takich dla których głupotą jest gadanie o rzeczach zwykłych. Mają POWAŻNE MINY, nie śmieją się i nie spoufalają z nikim. Są MĄDRZY i PEWNI SWOICH RACJI. Ludzie są dla nich ważni na tyle, na ile są użyteczni. A już na pewno nie marnują czasu na słuchanie...

To nie będzie historia dla tych ludzi. Bo oni zamknęli oczy i serca.

Balkon, chyba ósme piętro (choć ważna nie ilość kondygnacji, lecz w tym wypadku wysokość) bloku. Znajomi palili papierosy przechylając się przez barierkę i wypuszczając leniwie kółeczka dymu. Bliskie korony drzew szeleściły lekko. Upalny, lipcowy dzień. Gawędziliśmy, gdy nagle mężczyzna, powiedział, że kilka dni wcześniej w mieszkaniu pojawił się świerszcz i zaczął cykać. Skąd świerszcz tak wysoko? Jak dostał się do środka? Przecież nie przeskoczył z drzew, które  są jednak trochę oddalone. Zaczął go szukać, ale tego dnia nie znalazł. Następnego zaś znów posłyszał wygrywaną przez świerszcza melodię i pomyślał, że przecież  świerszcz musi być głodny. Od wczoraj, biedak, nic nie jadł i nie pił! Wznowił więc poszukiwania, aż wreszcie dostrzegł go i chwycił delikatnie w dłonie, by nie zrobić owadowi krzywdy. Przeniósł  na balkon i  wypuścił na trawę. Od tej pory zielone cudo śpiewa pod jego oknami. Specjalnie dla niego, by odwdzięczyć się za uratowanie życia. 

Ja słyszałam tego świerszcza. Klnę się na wszystkie świętości.