Szyndzielnia - to miejsce, w którym mała Basia stawiała swoje pierwsze kroki na nartach. Tata Leszek wykazywał niezwykłą cierpliwość motywując wrzeszcząca dziewczynkę ("darła się jak podciep"), żeby najpierw nauczyła się podchodzić na nartach pod górkę (bo prawdziwy narciarz zaczyna od podchodzenia), potem znosił różnorodne, nieznośne hasła w stylu: "głupie narty", "nie będę tego robić", "nienawidzę tego", a potem nagle okazało się, że mała Baśka szusuje z Szyndzielni, aż na sam dół nartostradą do Dębowca!
W tych czasach na Szyndzielnię podjeżdżało się do góry starą kolejka linową. W podłodze były takie dziurki (o średnicy około pięciu cm). Tata mówił nam, że przez te dziurki wchodzą krasnoludki:) A gdy wagonik wjeżdżał do stacji górnej i trafiał w szerokie betonowe okno, oddychał z ulgą i mówił "przerażonym" głosem"no tym razem się udało":) Zawsze rozpoczynaliśmy zjazdy od picia herbaty w schronisku. Miała niepowtarzalny smak - podawano ją w szklance, na szklanym spodku, z cytryna i kostkami cukru. Już nigdy nie piłam nigdzie takiej herbaty...
Czasem zjeżdżaliśmy z Szyndzielni przez Saharę (bardzo mocno nachylony stok, taki, że trudno było zjechać bez upadku, dziś już całkiem zarośnięty). Zakładałyśmy się z Tatą, że kto zjedzie bez upadku, dostanie na dole, przy autobusie, kakaowe groszki albo paluszki:)
Z tego okresu pamiętam narciarski wierszyk ułożony na część wujka Janka Piękosia z Krościenka (męża cioci Miłki, siostry Taty):
"Czy to jest lodowa góra,
czy też pierza pełna fura,
nie to wujcio nasz kochany,
przez muldy sponiewierany"
(muldy oznaczały takie śniegowe górki na stoku, na których się podjeżdżało i wjeżdżało zaraz w dołek - koleiny, naprawdę potrafiły wyobracać człowieka i manewry na nich wymagały wyjątkowego kunsztu)
 |
Cudna pogoda! cieszę się, że jesteś w swoich ukochanych górach :-) bierz z nich energię i wracaj nad morze!
OdpowiedzUsuńMoże wrócę nad morze:)
Usuń