Narciarskie impresje - czyli poezja zimowa ( powstała w autobusie czerwonym relacji Bielsko - Czechowice- Dziedzice)

dla przypomnienia - herb Kielochów
(znak rozpoznawczy USZY!)

Któż z górki z impetem tak żwawo się toczy?

Któż zwierzynę płoszy w lasu śnieżnej głuszy?

Niewiasta jakaś hoża wybałusza oczy,

a spod czapy wełnianej sterczą wielkie uszy!

Uszy? - zapyta, kto bystry w myśleniu

-Są wielkie? Dyndają w tej krainie chłodu?

Rzecz staje się jasna jak niebo o świcie

- to znak, iż białogłowa jest z Kielochów rodu.

Zwierzęta zaś naturę tak udaną mają,

że gdy nadchodzi tajfun, chyżo uciekają*.

Gdyby jelonek młody zaniedbał zew stadny,

zagapiwszy się głupio w uszy latające,

straciłby jeśli nie życie, to różek swój ładny

i nie fikałby więcej po zielonej łące.

Takież straty czyni rzeczona Barbara,

gdy na krechę sunie śród beskidzkich dróg

i choć uszy okiełznać usilnie się stara,

cuda na tym świecie czyni tylko Bóg!

/swojana/

*w oryginale wiersz zawiera wulgaryzm (a  jaki wie ten, kto bystry w myśleniu:), który podkreśla dramatyzm sytuacji związanej ze spustoszeniem, jakie czynią uszy, toteż ze względu na publiczny charakter tego bloga, autorka zastąpiła go innym słowem, o neutralnym wydźwięku, nie do końca jednak oddającym nastrój chwili:)