Sylwester

Ja, Barbara z Kielochów - Wrona, z ogromną ulgą zamykam ten rok.
I obiecuję nie krakać:)

Babki

Wielkie to szczęście mieć piękne i mądre Babcie. Może moja liryczna dość natura ślicznie podkolorowuje różne zjawiska rodzinne, by sie skłanialy ku temu, czego bym sobie w swojej wyobraźni życzyła, ale jest w tym i spora część obiektywnego wejrzenia na miarę moich, basinych mozliwości.

Cóż mi czynić, jak działać, zachodzę dziś w glowę,

odsłonić, czy zostawić, z myśla tą się droczę,

ukazać piękno światu, dać choćby połowę,

czy w archiwalium rodzinnym kryć babki urocze?

Helena

Jako, że mało samolubna, ma przecie natura,

choć mnie nieraz dosadnie zły doswiadcza los,

pragnę po diamenty dać w archiwa nura

i  zakrzyknąć wszem,wobec: "Piękny miała nos!"

"Tamta zaś łuki brwiowe, wzniesione ku górze,

niczym w modnym Paryżu Tryumfalny Łuk,

druga zaś ust wykrój,  który wzniecał burzę

i który w szale miłości rzucał wszystkich z nóg"! 

Obie tkwią jak klejnot w komnatach pamięci,
na zawsze pozostał w sercu po nich ślad,
i to co najbardziej mnie, Baśkę, dziś nęci,
to mądrości piękno, choć nie mają lat...

                                                  (swojana)



Marysia

Święta Bożego Narodzenia 2011 - Czechowice -Dziedzice.

O poczęciu Emila, a raczej co się musiało wydarzyć, by do niego doszło (historia Kielochów) cz.1

           Przed 150 laty właścicielem gospodarstwa przy Piasta 6 w Dziedzicach był potomek Adama Kielocha Wrony - Józef. Urodził się między 1803 a 1805 rokiem. 

           W chwili jego narodzin Dziedzice posiadały już Główny Urząd Celny i młyn. Większość mieszkańców stanowiła polskojęzyczna ludność śląska, katolicka, która należała do parafii św. Katarzyny w Czechowicach. We wsi działała karczma u Stryczka, w której zapewne Józef odpoczywał po ciężkiej pracy:). 

karczma u Stryczka w Dziedzicach (zdjęcie ze strony UM w Cz- Dz)

        Osiągnąwszy 44 rok życia poślubił bardzo młodą, bo piętnastoletnią Marię Polokównę z Zabrzega (lata 1847-1849).  Prawdopodobnie o małżeństwie zadecydowali rodzice zainteresowanych, choć zważywszy na zaawansowany wiek Józefa, podjął on decyzję samodzielnie. 

            Młoda pani pochodziła z bogatego, zagrodniczego, bądź siedlaczego gospodarstwa Poloków. Była więc swojaną (czy wszyscy moi blogomani wiedzą już, skąd wziął się mój pseudonim internetowy "swojana"?:) i wyszła za mąż za bogatego chłopa - swojoka. Takie małżeństwo uważano za normalne, czyli zgodne z prawem zwyczajowym. Chodziło o pieniądze (nie ma się, co oszukiwać, świat kręci się wokół pieniędzy i basta! a wojny toczą się o pieniądze albo o kobietę. Swojana zasilała swoim posagiem majątek męża. Mogły być to pieniądze, inwentarz albo pole. Gdyby taki bogaty gospodarz ("żenich") wziął sobie biedaczkę, czyn taki uznano by za głupotę, mezalians, rzecz, której nie zapominano w tym hermetycznym światku.

"Ślub Polokówny Marii z Kielochem Józefem mezaliansem nie był" 

(tak pisał Dziadzio Emil). Zwyczajowo pannę młodą nazywano "młoduchą", a pana młodego "żenichem".  Zgodnie z obyczajem ślub odbył się w  parafii panny młodej w Zabrzegu, w kościele pod wezwaniem św. Józefa. Ów uroczy osiemnastowieczny kościółek stał na malowniczym wzgórzu, w miejscu które wyznaczył niegdyś sam jaśnie wielmożny cesarz Józef II wychodząc na przeciw prośbom okolicznych chłopów.

kościół św.Józefa w Zabrzegu (zdjęcie z wikipedii)

        Ceremonii mógł przewodniczyć ksiądz Jan Kottas, który był pierwszym proboszczem w Zabrzegu.

         W tym właśnie momencie narodziła się, opowiadana po dziś dzień w naszej rodzinie, legenda, zresztą przekręcana na różne sposoby (mylone są miejsca i osoby młodożeńców). Młoda pani, licząca w dniu ślubu piętnaście lat (o zgrozo! o trzydzieści lat młodsza od męża!!!) "wytraciła się" z uczty weselnej, by w stodole pobawić się z dziećmi. Trudno się dziwić, przecież była jeszcze dziewczynką, cóż mogły ją obchodzić rozmowy dorosłych?

        Wiele razy zastanawiałam się jak wyglądał dzień ślubu?

Wyobraziłam sobie dom Poloków, a właściwie solidną, schludną chatę krytą strzechą,  przed którą zgromadzili się weselni goście. Kobiety w odświętnych strojach cieszyńskich śpiewały pieśni stojąc u drzwi przywdziewającej ślubny strój, Marysi... 

        Na podwórze zajechała strojna kolasa zaprzężona w dwa piękne, smukłe konie. Józef w eleganckim, specjalnie szytym u krawca, ciemnym jednorzędowym surducie i sztuczkowych spodniach, ruszył w kierunku chałupy. Śpiewy kobiet brzmiały teraz jak lament i nadawały tej chwili wyjątkowego dramatyzmu. Druhny przez chwilę utrudniały mu wejście do środka, ale po chwili ustąpiły "determinacji" pana młodego( też mi młodzieniaszek 40 i cztery jak w Dziadach:). 

        Pośrodku izby stała zarumieniona, spłoszona dziewczynka. Spod aksamitnego, wiśniowego żywotka (gorset cieszyński o niskim przodzie, z szelkami, usztywniony (sic!) tekturą, z podszewką) wyszywanego  misternym, srebrzystym haftem), wystawała śnieżnobiała koszula z bufiastymi rękawami. Sukienna spódnica obszyta niebieską galonką (paskiem u dołu) szeleściła przy najmniejszym nawet ruchu. Długie włosy okalające głowę upięto wysoko i przybrano gałązkami mirtu. Już niedługo, o północy, znikną one pod jasnym, lnianym drachem (chustką, upięta z tyłu z brzegami zdobionymi haftem). 

Jeśli Józef był choć trochę podobny do Dziadka Emila, a Maria do mnie, mogło to tak wyglądać:))))

       Rodzice Marii (zapewne rówieśnicy zięcia) pobłogosławili młodych, a barwny korowód wyruszył w drogę po sakramenty. Mknęli pośród  złotych łanów dojrzewających zbóż wznosząc się na niewielkie wzgórze okolone cmentarzem. Z tyłu unosił się jeszcze przez chwilę tuman kurzu.

         Po ślubie, bogate wesele, takie o którym mówić się jeszcze będzie przez wiele lat - suto zastawione stoły uginające się pod ciężarem mięsiw, kiełbas i szynek, najprzedniejsze kołocze, ciasteczka i babki, wyśmienite miody. Muzykanci i tańce do białego rana. Jakże mogło by być inaczej?

           I  tańczą, tańczą  goście  na tym weselu po dziś dzień, tylko w innym wymiarze..., a praprababka wymyka się cicho, żeby jeszcze trochę pobawić się z rówieśnikami:)

Pierniczki od zaraz miękkie;)

 Przepis na pierniczki: (świetny przepis, wypróbowany wielokrotnie ze strony moje wypieki)
 Składniki:

• 1/4 szklanki miodu
• 5 łyżek miękkiego masła
• 1/2 szklanki brązowego cukru (lepiej zastąpić cukrem pudrem)
• 1 jajko
• 2 i 1/4 szklanki mąki
• 1 łyżeczka sody
• 3 łyżeczki przyprawy do piernika (dałam więcej)
• opcjonalnie: 1 łyżeczka kakao (jeśli lubicie, gdy pierniczki mają ciemniejszy kolor)

Wszystkie składniki wymieszać i zagnieść ciasto.. Rozwałkować podsypując mąką, by ciasto się nie kleiło, na grubość ok. 3 mm. Wykrawać. Piec w temperaturze 180 stopni (nie za długo, bo będą miały posmak goryczy). Lukrujemy (jedno białko roztrzepujemy z taką samą ilością cukru pudru – można zabarwiać sokiem z buraków , sokiem z marchewki albo sokiem z jagód).

Wierszyk o Wielickich Sylabach

Wierszyk o Wielickich Sylabach

Grudniowy wieczór, bez płatków śniegu, 

gdy logopedki na karpia szły*,

by stanąć w długim  sylab szeregu:

Wie, We, Ba, Hra, Zu, nie było Zy**!

Wśród aromatów, co zmysły drażnić

poczęły dając śliniankom znak,

znów się zaczęłyśmy wnet przyjaźnić

i skarżyć na swój na co dzień brak!

Padły rozkoszne słów kombinacje,

coś o urodzie, babskim uroku,

z wdziękiem zaczęły  pochłaniać gracje, 

ryby, o przeszłym gaworząc roku.

Wiele wielickich spraw omówiono, 

spornych i takich, gdzie wspólna racja,

lecz rozdźwięk powstał, gdy na tym forum,

powzięto temat: wosk - depilacja!

Czy warto? Jakie dziś trendy?

Pasek,  czy farma, czy wreszcie co?

Warto li w trakcie popijać brendy?

Czy bez znieczuleń przeżywać to?

Rozgorzał ogień argumentacji,

policzki paląc cudownych pań,

że wosk jest milszy od amputacji,

że zdecydować się trzeba nań!

Jest wszak nie tylko formą, szablonem,

myśl w kształt ubiera, nadaje treść,

symbolem skrytym, wręcz pocztylionem,

co niesie światu intymną wieść!

Serduszka małe, kwiatki różowe,

ba! barokowych aniołków czar,

kaszubskie ściegi, płatki śniegowe, 

to jest dla sztuki niezwykły dar!

Motyle skrzydła to delikatność,

Podkowa złota, przepychu smak,

Jabłko dojrzałość, a jeśli krągłe,

rajskiej płodności otwiera szlak.

Jam w kątku zatem cicho przysiadła,

by za i przeciw zważyć i zmierzyć,

pałeczką drążąc, smakując jadła, 

ciesząc, żem wiedzę mogła poszerzyć.

W grudniowy wieczór, bez płatków śniegu, 

gdy logopedki już  z karpia szły,

znów wystąpiły z sylab szeregu:

Wie, We, Ba, Hra, Zu, nie było Zy!

(swojana)

*spotkanie w Sushi w Gdyni - Orłowie
**Wielicko, Wentka, Baśka, Hrabina, Zuza, Zydorek - przyp. autora.

Kotek zwany Jagódką

A oto jeszcze jeden miły kotek, który z nami mieszka. Na tego wujek Kuba nie jest uczulony:)))  

Takiego mamy ślicznego kotka:)

Łata jest urocza, mięciutka i niezależna. Nietrudno się w niej  zakochać. Jest też nieodzownym sposobem na Kuzyna Kubę. Gdy Tenże w czymś nam zawini, można śmiało zaprosić go w gości i posadzić mu na kolanach naszą kotkę. Efekt murowany:)))  

Barbórki 2011

A oto dedykacja od Kuzynki Danasi;)

 Śliczny ten Edward:)))

Gdym tak usiadła już po obchodach moich znanych imienin i zadumałam się nad swym losem, uznałam, że znam tak wielu miłych, dobrych i oddanych sprawie (czyli mnie - Barbarze), przyjaznych ludzi, że znacznie przekraczam limit szczęścia. 

Dziękuję Wszystkim za życzenia!

trzy gracje 

poddałam się, zawsze mnie ujarzmia

w Lenie jestem zakochana

sałatka tradycyjna

świeże masło

chleb z ziarnami z chrupiącą skórką

nastrój grudniowy

cytrynówka Asi

producent cytrynówki:)

słodka, lecz trochę inna...:)

 piękna z profilu i ma brokatową łazienkę:)

sernik czekoladowy o smaku pomarańczy

Barbórka